من به عنوان یک فعال حقوق زن از ایران مایلم که همبستگی خودم رابا خواهرانم در مصر، تونس و همه کشورهایی که برای آزادی و برابری مبارزه می کنند، ابرازکنم.
به من اجازه بدهید که صدای دل نگران زنان ایرانی در باره رشد رو به افزایش تبعیض جنسیتی در ایران باشم و ازاعضای بلند پایه سازمان ملل کمک بخواهم تا ازدولت ایران که عضو سازمان ملل و صاحب کرسی در کمیسیون سی اس دبیلیو است بخواهد که به تعهداتش برای حذف همه تبعیض های جنسیتی و نابرابری ها عمل کند و حقوق برابر زنان را درهمه حوزه ها بویژه در آموزش، اشتغال، علوم و فنون تامین، و به خشونت علیه دختربچه ها در ایران پایان دهد.
سال هاست که زنان ایرانی برای تغییرقوانین تبعیض آمیز تلاش می کنند، قوانینی که به انواع خشونت ها علیه زنان و دختر بچه ها دامن می زند. اما دولت ایران به همه این تلاش ها برچسب سیاسی می زند و مدافعان حقوق زن و حقوق بشر را تحت نظارت دارد، بازداشت و محاکمه می کند و برای آن ها حکم های زندان صادر می کند.
همه شما نام نسرین ستوده را به عنوان یک وکیل مدافع حقوق بشرشنیده اید که بی هیچ دلیلی بازداشت شده است و در شرایط سختی بسر می برد. نسرین ستوده به 11 سال زندان محکوم شده است.عالیه اقدام دوست معلم اخراجی ای که خواستارحقوق برابرزنان بود بازداشت شد و حدود سه سال است که در زندان بسر می برد. بهاره هدایت و مهدیه گلرو نیز به همین دلیل پشت میله های زندان هستند. تنها جرم آن ها این است که خواستاربرابری آموزش و اشتغال و دسترسی برابر زنان به منابع بودند. حتی مادرانی که پیگیروضعیت فرزندانشان هستند یا به بازداشت فرزندانشان معترضند نیز مورد آزارو اذیت و بدرفتاری قرار می گیرند، بازداشت می شوند. تا کنون بیش از یک صد تن ازمادران بازداشت شده اند. من همچنین باید به زنانی که بخاطرعقایدشان در زندان بسرمی برند نیز اشاره کنم.
دختران ایرانی در سال های اخیر با همراهی و پشتیبانی خانواده هایشان تلاش کردند که با ورود به دانشگاه و ادامه تحصیل، آینده بهتری برای خود رقم بزنند و خود را ازگزند تبعیض های جنسیتی محافظت کنند. اما تندرو های ضد حقوق زن که بشدت نگران این هستند که دختران تحصیل کرده بدنبال برابری جنسیتی در محیط های کارباشند، به روش های متعدد از جمله اعمال فشاربرای حفظ حجاب و به بهانه کمبود خوابگاه، و با اجرای طرح های بومی گزینی و سهمیه بندی جنسیتی مانع ورود دختران به دانشگاه می شوند.
نرخ باسوادی دختران در ایران افزایش یافته است اما دسترسی به آموزش دختران همچنان پائین تراز پسران است و میزان ترک تحصیل دختران بسیار بیشتر از پسران است. ازدواج دختران در سنین پائین که توسط دولت نیز ترویج و تبلیغ می شود، اصلی ترین دلیل ترک تحصیل دختران است.
نظام آموزشی در ایران ازطریق کتاب های آموزشی، محتوای درسی و تفکیک دختران و پسران به تعلیم و نهادینه کردن تبعیض جنسیتی می پردازد.
اگر چه تمایل زنان به کاردرمحیط خارج از خانه افزایش پیدا کرده است، اما زنان هنوز فقط 16 درصد شاغلین را تشکیل می دهند و تنها در سطوح پائین تصمیم گیری اشتغال به کار دارند. برای نمونه در حالی که بیش از 50 درصد شاغلین آموزش و پرورش زن هستند، تعداد انگشت شماری از آن ها در پست های مدیریتی قرار دارند. قوانین و سیاست های زن ستیز نیز فرصت های اشتغال کمتری در اختیار زنان قرار می دهد.
خشونت علیه زنان و دختر بچه ها روزانه در ایران قربانی می گیرد. از آنجا که وجود چنین خشونت هایی ازسوی سیاست گذاران انکار می شود، میزان خشونت علیه زنان و دختر بچه ها رو به رشد است. مخالفت با طرح های شناسایی انواع خشونت ها و حمایت از قربانیان خشونت شرایط را بدتر کرده است. علاوه براین ها، دولت در برابرتغییر قوانین خشونت زا مقاومت می کند.افسانه سهاله، دختر شانزده ساله ای بود که از بچگی در فقرو تبعیض بزرگ شده بود و بویژه مورد آزارهای جنسی قرارداشت و نهایتا به اتهام "عمل منافی عفت" اعدام شد.
ایران به عنوان عضو سازمان ملل متحد و عضو سی اس دبیلیوموظف است که به تعهدات خود برای رفع تبعیض علیه زنان و دختران عمل کند و زنان مدافع حقوق بشررا مورد حفاظت قرار دهد. درست برعکس، ما شاهد تلاش های سازماندهی شده علیه حقوق زنان درهمه حوزه ها وهمه سطوح هستیم.
ما از شما نمایندگان محترم عضوسازمان ملل متحد و نمایندگانی از جنبش زنان که دراین کنفرانس حضور دارید می خواهیم که ایران را در مقابل تعهدات بین المللی خود پاسخگو کنید. این امر نه تنها به ما زنان ایرانی کمک خواهد کرد بلکه حافظ دستآوردهای دیرینه جنبش زنان درسطح جهان خواهد بود.
ازهمین امروزبرای قدرتبخشی به زنان و دختران در ایران بکوشیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر